Rosmyślanie na cmentarzu

Mijając pomniki tych co odeszli,

Idąc scieżką z zimnych kamieni,

Mijam tych co już weszli

Na ciche łono matki ziemii.

Jej pierś tuląca roprasza żale,

Jaj dłonie koją smutek,

Zmarli nie matriwią się wcale,

Nie słyszą ziemskiej muzyki nutek.

I ja w tym miejscu uświęconym,

Gdzie granice mają niebo i ziemia,

Wiem że będę uszczęśliwionym,

Gdy z życiem przeminie ból istnienia.


I słysze jak w księżycową noc wilków wyją sfory

"Tempus fugit, memento mori"...

***


Zamiast pędzla masz karabin,

a kitla mundur szary....


Rzucono cię na front, na pierwszą linię.

Te kilka sekund odprawy i twarz porucznika,

parę wykrzyczanych słów


prosto w twarz.


Nie było pożegnania, ni czułych słów.


Stanąłeś w okopie, mając widok na

bagno rzeczywistości, przez które

będzie ci dane brnąc.


Pod gradem kul,


Przed siebie,


Bez odwrotu.


Czekałeś na tą jedną chwilę,

na gwizdek oficera.


Minuty przeciągały się wieczność,

która skróciła się potem do sekundy.


Wreszcie hasło.


Rzuciłeś się do ataku, wraz z innymi

pod gradem kul,


Przed siebie...


Grzęznałeś w błocie codzienności,

ale brnąłeś,


Przed siebie...


Inni padali,

ale ty biegłeś


Przed siebie...


Kule raniły cię,

ale ty pędziłeś


Przed siebie...


Patrzyłeś tylko


Przed siebie...


Po drugiej stronie tego bagna leżał twój cel,

osłonięty mgłą, roświetlaną przez strzały

zza niej.


Biegłeś co tchu... Pomiomu bolu...


I w końcu dotarłeś tam... do drugiego okopu...

tam gdzie powinien być wróg.


Nie było nikogo...


Ani w okopie ani przed tobą, ani za.

Strzały w jednej sekundzie ustały jak urawana

płyta...


Usiadłeś w okopie, ukryłeś twarz w dłoniach,

szeptałeś krótką modlitwę...

        ...o szybką śmierć,

bo to w co wierzyłeś,

było tylko snem.