Idylla nie trwa długo. Rozprzężenie dyscypliny armii i powolna decentralizacja władzy owocuje nadaniem przywilejów przygranicznym prowincjom ale też coraz częstszymi napadami ze strony dobrze zorganizowanych band nomadów, buntami chłopstwa, czy samowolą imperialnych urzędników. Rodzina von Essena podejmuje ryzykowną decyzję. Z powodu niemożności skutecznej ochrony interesów rodu na rozrzuconych po Imperium posiadłościach, pozbywa się ich inwestując gotówkę i wpływy w tereny Magoru. Zamek ulega modernizacjom. Wytyczony zostaje i otoczony murem nowy dziedziniec, północna część fortyfikacji wzmocniona zostaje nowoczesną basteją. Mury pogrubiono wyposażono w jardowy kanelaż, hurdycje i machikuły pozwalające skutecznie zwalczyć przeciwnika pracującego pod murami.Dodano nową wieżę w północnym narożniku muru górnego dziedzińca. Zewnętrznie osłoniono Zamek przez spiętrzenie wody potoków, w wyniku czego powstało rozlewisko spełniające funkcję fosy. Przez rozlewisko poprowadzono do Zamku biegnącą ukośnie w lewą stronę groblę, zabezpieczoną przez starannie zaprojektowane przedbramie,dwa zwodzone mosty (jeden przed, drugi za przedbramiem) i rozmieszczone po bokach bramy dwie przysadziste baszty. Wewnątrz nowych i starych murów wzniesiono parę budynków, z których najważniejsze jawią się nam cysterny na wodę (Zamek nie posiada własnych studni). W międzyczasie umiera Herbert von Essen, nie jest mu niestety dane obejrzeć końca swych zabiegów. Formalnie od - 154 Magor staje się lennem Imperium pod władaniem syna Herberta - Eryka.

Vaticinator

KOMENTARZE:

Brak komentarzy