AudiotekaOkruchyOpowiadaniePublicystykaRecenzjaRelacjaSztukaWiersze

Wróc do menu: wiersze





Ja sam w mroku,
Idę przez świat
Znienawidzony.
Co krok to śmiech,
co metr obraza...
Uciekam od ludzi,
Świat głupoty, nienawiści...
Brat zabija brata,
Wojna, oszczerstwa, kłamstwa...
Pnę się dalej po górze życia.
Jak Ikar wznoszę i opadam,
Błądzę po ścieżkach ludzkiego losu...
Odchodzę od zmysłów,
Raz płacz, raz złorzeczenie...
Jestem u celu...
Bramy Raju, pustka,
W środku cisza , ścieżki pokrywa pył...
Sterczą żebra anioła,
Ognisty miecz dogasa...
Potykam się o martwe korzenie,
Kikuty gałęzi drapią mi twarz...
Złoty tron zmatowiały
Przez ludzki gniew , plugastwa...
Na tronie Bóg,
Zapomniany, opuszczony...
Podchodzę bliżej ,
Padam na kolana...
Słyszę tylko cichy szept:
"Ludu mój ludu, czemuś mnie opuścił..."

KOMENTARZE:

Brak komentarzy

---

---