Już za dwa tygodnie wejdzie w życie nowy Magor. Chciałbym ujawnić go już dziś, ale powstrzymam się. Dwa tygodnie szybko zlecą. Zapraszam na forum.

Nevermore debiutuje w Magorze opowiadaniem pod tytułem "Przeszłość". Znajdziecie je tutaj.

Pragnę ogłosić, że nowa odsłona Magoru planowana jest na ostatni dzień kalendarzowej jesieni, czyli czwartek 21. grudnia. Nowych rozwiązań, jakie zostaną wprowadzone, wciąż jeszcze nie chcę zdradzać, ale zapewniam, że jest na co czekać.

Do naszej Biblioteki trafiło nowe opowiadanie, napisane przez Quellen. Znajdziecie je tutaj. Zapraszam do czytania :)

Opublikowane ze standardowym opóźnieniem.
- 370 osada zostaje spustoszona, a grobowiec splądrowany. Rada Plemion będąca właśnie na drodze do zjednoczenia (i intensywnie poszukująca symbolu, który by ich prowadził) postanawia odbudować sanktuarium w doskonalszej formie. Przenoszą je też niemal na szczyt wzgórza. Prace trwają około 3 lat i w ich wyniku powstaje kompleks kamiennych i drewnianych budynków z umieszczonym w podziemiu grobowcem Kerkosta. W skład ich wchodzi kamienna, jednopiętrowa rotunda o średnicy wew. ok. 14 jardów z przylegającymi do niej dwoma wydłużonymi budynkami - sanktuarium z wyrytym głęboko w skale grobowcem właściwym (budynek o wym. ok. 18 X 4 jarda) i wielofunkcyjnym budynkiem (o wym. 15 X 4 jarda) pełniącym w zależności od potrzeby rolę skarbca, domu obrad, wiezienia, czy schronienia dla znaczniejszych gości (czasem wszystko dokładnie naraz). Z "przeprowadzką" tą wiąże się legenda (?), o dziwo spotkana przeze mnie w dokumentach z różnych okresów, jakoby Bohater z przenosin nieszczególnie był zadowolony, w wyniku, czego śmierć ponieść miał nieszczęśliwym zrządzeniem losu nadzorca wraz z bliską rodziną i paru robotników (tzn. o paru za dużo...). Wszystko to można by zrzucić na karb wypadków przy budowie lub fantazji ludzkiej, gdyby nie fakt, że wydarzenia z tego typu podtekstem (postępowanie sprzeczne z wolą Szanownego Zmarłego) powinny być tuszowane przez osoby zainteresowane odpowiednim "etosem miejsca". Jedynym wyjaśnieniem istnienia tych przekazów pozostaje to, że "przypadki" te były zbyt znane lub, że faktycznie były bardziej liczne niż to, co zachowano w dokumentach i opowieściach...

- 424 Najazd na osadę, rozkopanie grobu Zulejki. Jedna z kontrowersyjnych i niewyjaśnionych historii, wg. dokumentów Białego Zakonu otwarcie grobu stało się w sposób symboliczny (?!) początkiem powstania tzw. Ruchu Żałobnego. Przywódcy tego stronnictwa, zbudowanego według schematów wojskowych, legitymowali się, jakoby, pochodzeniem w linii prostej od Bohatera. Z czasem członkowie ruchu przenikają do oddziałów Straży Grobowej by w szczytowym etapie jej rozwoju, ok. - 290 roku, stanowić przeszło 30% stanu liczebnego. W walce cechowało ich niemal fanatyczne zapamiętanie, zewnętrznie wyróżniali się licznymi białymi (biały - kolorem żałoby) elementami uzbrojenia ochronnego. Z czasem zaniechano charakterystycznej kolorystyki pozostawiając w białej barwie jeden z elementów ekwipunku - sajdak, kałkan czy napierśnik (lub elementy bechtera w późniejszym okresie). Przypuszcza się, że to oni pierwsi włączyli w szeregi Straży kobiety - wojowniczki, było ich, według danych poprzedzających podbój Imperium,14 co stanowi prawie 10 % ówczesnego stanu Straży. Należy przy tym pamiętać, że Biały Zakon, obecnie rodzaj loży czy sprzysiężenia ponadnarodowego, wywodzi swój rodowód w prostej linii od tego ruchu.

-426 do - 380 miejsce staje się tradycyjnym celem pielgrzymek i częstym miejscem spotkań rad plemiennych. W pobliżu powstaje osada, początkowo złożona z paru budynków i zajmująca się obsługą ruchu turystycznego, zewnętrzną konserwacją grobowca oraz sprzedażą pamiątek i artefaktów.

Przepraszam... Znów opuźnione ;)

- 444 śmierć Kerkosta, gródek, w którym przyszedł na świat zostaje zamieniony na nekropolię jego i pochowanych wraz z nim czterech koni, 12 niewolników oraz dwóch żon (trzecia - Zulejka uciekła, odszukana po paru m-cach została skazana, a jej zwłoki pochowano poza terenem grobowca, w osobnym kurhanie na północnym obrzeżu nekropolii). Zgodnie z radą bogów przekazaną przez Anniskajosa Wróżbitę przejście wodza do lepszej szczęśliwości zapewnić miało pochowanie "...w rodzinnej okolicy, w budynku jak gliniane naczynie..."
Była to najprawdopodobniej pomyłka w tłumaczeniu słów wróżbity, który pochodził z odległych Amenelis i posiłkował się w przekazaniu woli bogów miejscowym tłumaczem (!). Pomyłka lingwistyczna, nie pierwsza w historii zamku, spowodowała poważne zakłopotanie pogrążonych w żałobie współplemieńców, którzy jak mogli starali się sprostać woli bogów.

Według obecnych badań przypuszcza się, że chodziło o sformułowanie, iż "... spocznie w spokoju, gdy urna z jego prochami zostanie pochowana w rodzinnej ziemi..."

Przygotowanie grobowca - zadaszono plac między budynkami, podparto w środku kamiennymi stemplami, całość obłożono ponadmetrową warstwą gliny i wypełniono darnią i chrustem, wybito dwa otwory na przeciwnych krańcach, konstrukcję obłożono warstwą drewna i podpalono.Po ponad tygodniu uprzątnięto przestrzeń wewnątrz, wymieniono kamienne podpory, które nie wytrzymały wysokiej temperatury, ściany ozdobiono malowidłami przedstawiającymi bohaterskie czyny Kerkosta (m.in. polowanie na Wielkiego Węża, porwanie stad bydła plemienia Oślich Głów, Radę Zjednoczeniową, podczas, której Kerkost został wybrany wojennym wodzem na czas odparcia ataku narodu Wilczarzy...). Powstają baraki Straży Grobowej - służby uważanej za zaszczytną i dostępnej tylko najlepszym wojownikom plemienia. Na stałe biwakuje ok. 30 - 40 zbrojnych.

Zapraszam do czytania :)

- 481 "...dnia tego słońce zaćmiło swe oblicze, a jaskółki ludzkim głosem obwieściły, że narodzi się Bohater..." - cytat z propagandowej broszury Białego Zakonu, zaczerpnięty z legend plemiennych.

I faktycznie narodził się wyjątkowo szkaradny brzdąc - Gwizdacz (imię dziecięce, imię po obrzędzie inicjacji - Kerkost). Ze względu na interesujące rokowania szamańskie (podejrzewa się, że naczelny szaman maczał w narodzeniu nie tylko palce), dziecięcia nie tylko nie porzucono, a nawet starannie wykształcono (wiecie tak jak to się weźmie wojownika (oficjalnego ojca) i szamana (no... jak by tu rzec...ojca ...hmm...chrzestnego) na nauczycieli, to coś ciekawego można wychować).

- 460 osada podupada i z wolna pustoszeje - wiąże się to z migracją zwierząt i postępującym brakiem stałych osadników (niewystarczająco wykształcona kultura rolna, której mizerne efekty nie potrafiły w wystarczający sposób zapewnić utrzymania).

Przypominam, że autorem kroniki jest Ramirez ;)

Chciałbym poinformować, że prace nad nową wersją tej witryny trwają już od dłuższego czasu i z każdym dniem prace te posuwają się do przodu. Nie jestem jeszcze w stanie dokładnie określić daty zastąpienia obecnego Magoru nowym, ale myślę, że stanie się to jeszcze w tym roku, a może nawet miesiącu. W nowej odsłonie wprowadzonych zostanie wiele zmian. Główną będzie chyba zmiana Galerii, która jak na razie wygląda dość nieciekawie. Nie chcę za dużo zdradzić, więc reszta będzie niespodzianką.

Ojojoj... Znowu przegapiłem piątek. No trudno, lepiej późno niż wcale. Oto kolejna, czwarta już odsłona kroniki:

- 600 pierwsze budynki na terenie między rzeką a wzgórzami, osada o charakterze czasowym (zimy). Początkowo jest to jedna, potem dwie, proste wielorodzinne chaty o wym. ok. 4.3x10.5 jardów stykające się pod kątem prostym. Parokrotnie odbudowywane po napadach i wiosennych powodziach, przeniesione zostały na wyższe tereny i z czasem zabezpieczone palisadą, która wydzieliła przed nimi kwadratowy plac. Od tego czasu (ok.- 560) stały się zalążkiem siedliska całorocznego.

-560 do - 480 rozwój osady - dobudowano dwie chaty tworząc czworobok budynków z jednym wąskim przejściem zamykanym pojedynczą bramą, nadmiar osadników zajmuje namioty dookoła. W okolicy przetaczają się wojny i wojenki, bitwy i bitewki, potyczki i patyczki (w skrócie czytaj "kształtują się podstawy państwowości").